De Constructie Van De Wereld 200.

Vooraf

Dit is mijn column nummer TWEEHONDERD/200. Ik ben er in 2009 exclusief voor deze site mee begonnen. In alle afleveringen heb ik mijn ervaringen met en in de wereld compact beschreven. Nooit over mijn privéleven. Mogelijk komt dat er nog wel van, eens…

TWEEHONDERD/200

Het vroor. Nadat ik de voordeur achter me had dichtgetrokken liep ik linksaf en stak de Amsterdamseweg over. Bereikte de Sonsbeekuitgang van het NS-station Arnhem. En kreeg met mijn OV-kaart toegang tot de perrons. Zag op Perron 3 een aantal jonge mannen in korte broek lopen. Leo, de man waarmee ik op de maandag van negen tot tien uur in groepsverband aan Slow Sports doe, had me verteld dat hij had gelezen dat bij in korte broek lopen in de vrieskou calorieën beter verbranden. En dat daarmee naar verwachting een bezoek aan de sportschool minder urgent is.

De jonge mannen in korte broek stapten op Perron 3 de roltrap naar beneden op, ik volgde hen. Op de roltrap, popte een verhaal bij me op dat ik later herkende als een diepgeworteld onvervuld verlangen. Eigenlijk te gênant voor woorden.

Mijn verhaal gaat zo:

‘In de grote NS-stationshal Arnhem Centraal kwamen jonge mannen in korte broek naast me lopen en vormden een cordon om me heen. We verlieten door de hoofdingang het NS-station. Ineens sloten zich uit het niets, andere mannen en vrouwen bij ons aan. Ze begonnen op een gegeven moment zacht de woorden ‘TWEE HONDERD’ te zingen. Langs de kant van de weg stonden honderden mensen die allemaal een kartonnen bord droegen waarop ‘TWEEHONDERD/200’ geprint was. We liepen over de Nelson Mandelabrug naar het stadion Gelredome. Door het ontvangstcomité werd ik naar de draaiende rode middenstip op de grasmat geleid. Op de tribunes zaten mijn fans die in spreekkoren ‘TWEEHONDERD, TWEEHONDERD’ riepen en veilig vuurwerk afstaken.

Staand op de draaiende middenstip kon ik mijn fans zien. Sprekend in een handmicrofoon hield ik een bescheiden toespraak die ik afsloot met de mededeling dat ik zal blijven schrijven voor deze site. Mijn fans waren uitzinnig van blijdschap en scandeerden mijn naam. Daarna verlieten ze tevreden, beheerst en verwachtingsvol naar mijn column 201 het Gelredome. Ik liep, toen iedereen weg was, over de John Frostbrug naar huis. Alleen’.